ΑΓΝΑΝΤΑ (Φωτ. vicky_vonitsa)
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ . . . ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ
Η ΠΡΩΤΗ ΠΟΛΥΗΜΕΡΗ
ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΟΥ
ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΓΝΑΝΤΩΝ
Πλησίαζαν οι διακοπές του Πάσχα του σχολικού έτους 1961-1962, όταν μας ανακοινώθηκε ότι ο Σύλλογος των Καθηγητών του Γυμνασίου Αγνάντων πήρε την απόφαση οι Ε΄ και ΣΤ΄ τάξεις να πραγματοποιήσουν 5νθήμερη εκδρομή μέχρι τη Θεσσαλονίκη και ότι , όσοι ήθελαν να λάβουν μέρος, να προσκομίσουν αμέσως μετά το Πάσχα από ένα πεντακοσάρικο για την αντιμετώπιση των κοινών εξόδων.
Η χαρά μας στο άκουσμα της όμορφης αυτής είδησης ήταν μεγάλη, γιατί μέχρι τότε το Σχολείο μας δεν είχε πραγματοποιήσει ποτέ πολυήμερη εκδρομή και όλοι ανυπομονούσαμε για το αν θα συμπληρωθεί ο αριθμός συμμετοχής των μαθητών για να πραγματοποιηθεί η εκδρομή.
Ευτυχώς η συμμετοχή ήταν σχεδόν καθολική και η εκδρομή ορίστηκε για την Πέμπτη 31 Μαΐου 1962.
Λίγες μέρες πριν απ΄ την ορισθείσα ημερομηνία συγκεντρωθήκαμε όλοι στο Σχολείο, όπου μας δόθηκαν οι απαραίτητες οδηγίες.
Συνοδοί μας ορίστηκαν ο Φιλόλογος της τάξης μας Νίκος Δασκαλάκης, ο Θεολόγος μας Χρήστος Καράμπαλης και ο Γυμναστής μας Θύμιος Καρούμπαλης με τη σύζυγό του, η οποία δεν ήταν Καθηγήτρια, αλλά θα συνόδευε και θα βοηθούσε τις μαθήτριες.
Η συγκοινωνία μεταξύ Αγνάντων και Ιωαννίνων την εποχή εκείνη ήταν προβληματική. Ο δρόμος από τα Άγναντα μέχρι τα Φράστα ήταν χωματόδρομος πολύ στενός με απότομες στροφές και τα δυο τουριστικά λεωφορεία, που είχαμε ενοικιάσει, δεν μπορούσαν να φτάσουν στ’ Άγναντα.
Μα και ο υπόλοιπος δρόμος μέχρι το χωριό Ελληνικό, λίγο πριν από τα Γιάννινα, ήταν χαλικόδρομος, στενός κι αυτός με πολλές λακκούβες και νεροφαγιές, δύσκολος για τα δυο μεγάλα λεωφορεία, μα οι οδηγοί τους ήταν έμπειροι και πολύ προσεκτικοί, ώστε να αντιμετωπίζουν κάθε πρόβλημα, που πιθανόν θα παρουσιαζόταν.
Φτάνει επιτέλους η μέρα της εκδρομής, που με τόση αγωνία περιμέναμε.
Με το που ξημέρωσε, παίρνουμε τα πράγματά μας και κατεβαίνουμε με τα πόδια στα Φράστα αναμένοντας τον ερχομό των λεωφορείων από τα Γιάννινα.
Δεν πέρασε πολλή ώρα, όταν τα δυο λεωφορεία φάνηκαν ψηλά στην «πλακανίδα». Σε λίγα λεπτά κατέβηκαν, πήραν στροφή και άραξαν δίπλα μας.
Μπήκαν στο πρώτο λεωφορείο με αλφαβητική σειρά πρώτα οι μαθήτριες της ΣΤ΄ τάξης, στη συνέχεια οι μαθητές της ΣΤ΄ και ακολούθησαν μερικοί μαθητές της Ε΄, που είχε περισσότερους, ενώ στο δεύτερο, πάντα με αλφαβητική σειρά, πρώτα οι μαθήτριες της Ε΄, ύστερα οι υπόλοιποι μαθητές της Ε΄ και ξεκινήσαμε.
Οι Καθηγητές μας, άψογοι απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή σε όλα, μάς συμπεριφέρονταν φιλικά, σαν να ήταν τα μεγαλύτερα αδέρφια μας, ενώ εμείς υπάκουοι προσπαθούσαμε να μην τους δημιουργούμε προβλήματα σ’ όλη τη διάρκεια της εκδρομής.
Οι οδηγοί, ευχάριστοι άνθρωποι και καλόκαρδοι, φίλοι με τους μαθητές, είχαν το ελεύθερο απ’ τους Καθηγητές μας να μας βάζουν στο ραδιόφωνο ή στο πικ-απ του αυτοκινήτου όποιο τραγούδι τους ζητούσαμε κι όλοι μαζί να τραγουδούμε.
Τραγούδια όπως το λαϊκό της εποχής «Καρδιά πληγωμένη…» ή το ελαφρό «Ο ταχυδρόμος πέθανε…» ήταν στην πρώτη ημερήσια διάταξη.
Περνάμε τα Γιάννινα και ακολουθώντας το στενό και δύσβατο την εποχή εκείνη δρόμο προς το Μέτσοβο κάνουμε την πρώτη στάση για φαγητό στον Κάμπο του Δεσπότη.
Κατηφορίζοντας στη συνέχεια προς τη Θεσσαλία στρίβουμε μετά τη Γέφυρα Μουργκάνη αριστερά ακολουθώντας το δρόμο προς Γρεβενά και λίγο πιο πάνω, στο συνοικισμό Γριά (σήμερα Άνοιξη), κάνουμε μια ολιγόλεπτη στάση.
Απομεσήμερο πια και καθώς προχωρούσαμε στους λόφους πριν από τα Γρεβενά, κάπου εκεί πριν ή μετά το χωριό Άγιοι Θεόδωροι, ξαφνικά . . . μας πιάνει λάστιχο!
Στα Φράστα, έτοιμοι να επιβιβαστούμε στα λεωφορεία.
Το πρώτο λεωφορείο με την ΣΤ΄ τάξη είχε απομακρυνθεί πολύ από μας και δεν αντιλήφθηκε το τι μας συνέβη.
Κατεβήκαμε από το λεωφορείο και σκορπιστήκαμε στη σκιά των γύρω δέντρων, ώσπου ο οδηγός να επισκευάσει το λάστιχο. Το λεωφορείο διέθετε τα πάντα για την επισκευή των ελαστικών και δεν υπήρχε ανάγκη να επισκεφτεί κάποιο βουλκανιζατέρ.
Μετά από αρκετή ώρα η ζημιά αποκαταστάθηκε και συνεχίσαμε την πορεία μας.
Λίγο πριν τα Γρεβενά συναντηθήκαμε με το άλλο λεωφορείο, που μας περίμενε. Όλοι ανησυχούσαν και φοβόντουσαν μήπως μάς συνέβη κάποιο δυστύχημα, ενώ μετά τη συνάντησή μας ο οδηγός του πρώτου λεωφορείου υποσχέθηκε στον οδηγό μας να διατηρεί πάντα οπτική επαφή με το δεύτερο λεωφορείο.
Περάσαμε τα Γρεβενά και ακολουθώντας πότε από δεξιά και πότε από αριστερά την κοίτη του Αλιάκμονα φτάνουμε αργά το απόγευμα στην Καστοριά.
Το ξενοδοχείο μας στην Καστοριά δεν ήταν άλλο παρά . . . κάποιο Γυμνάσιο ψηλά, προς το ανατολικό μέρος της πόλης.
Μια αίθουσα για τους μαθητές της ΣΤ΄ τάξης, μια για τους μαθητές της Ε΄, μια για τις μαθήτριες και των δύο τάξεων με τη σύζυγο και το μικρό γιο του Γυμναστή μας και μια για τους τρεις Καθηγητές μας ήταν τα δωμάτιά μας.
Στοιβάξαμε τα θρανία σε μια άκρη της αίθουσας, στρώσαμε στο δάπεδο τις κουβέρτες, που είχαμε μαζί μας και ξαπλώσαμε.
Πρωί – πρωί την άλλη μέρα σηκωθήκαμε, μαζέψαμε τα πράγματά μας, τακτοποιήσαμε τα θρανία κι ανοίξαμε τα παράθυρα ν’ αεριστεί η αίθουσα, γιατί σε λίγο το Σχολείο έπρεπε να λειτουργήσει.
Πηγαίνοντας στις βρύσες του Σχολείου να πλυθούμε, είδαμε ότι δεν είχαν νερό και με τις πετσέτες μας στα χέρια κατεβήκαμε κάτω χαμηλά στη λίμνη να πλυθούμε.
Μεταφέραμε τα πράγματά μας στο λεωφορείο και ομαδικά πλέον περάσαμε το πρωινό μας επισκεπτόμενοι τα αξιοθέατα της πόλης.
Το μεσημέρι γευματίσαμε όλοι μαζί σε κάποιο εστιατόριο και αμέσως μετά αναχωρήσαμε για τη Θεσσαλονίκη.
Λίγα χιλιόμετρα έξω από την Καστοριά, και συγκεκριμένα στο χωριό Κορησός, κάναμε την πρώτη στάση για να επισκεφτούμε το πατρικό σπίτι του Φιλολόγου μας, του Νίκου Δασκαλάκη.
Μας υποδέχτηκαν με χαρά κι ενθουσιασμό η μητέρα του και οι αδερφές του και μας πρόσφεραν από ένα μεγάλο κατακίτρινο κομμάτι αυγοραβανί και δροσερό νερό.
Η επόμενη στάση μας ήταν στο χωριό Ξινό Νερό, όπου επισκεφτήκαμε το εργοστάσιο παρασκευής αναψυκτικών. Μας ξενάγησε κάποιος υπεύθυνος του εργοστασίου και μας πρόσφεραν από ένα αναψυκτικό.
Εντύπωση μας έκαναν στο χωριό αυτό οι βρύσες, που όλες έτρεχαν ξινό νερό!
Συνεχίζοντας την πορεία μας μέσα στο καταμεσήμερο φτάνουμε μετά από αρκετή ώρα στο ηλεκτρικό εργοστάσιο του Άγρα, λίγο πριν από την Έδεσσα, όπου κάποιος απ΄ το εργοστάσιο μας ξενάγησε και μας ανέλυσε με λεπτομέρειες τη μετατροπή της κινητικής ενέργειας σε ηλεκτρική.
Ακολουθώντας κατόπιν μια όμορφη διαδρομή ανάμεσα σε κερασιές φορτωμένες με κατακόκκινα κεράσια και διασχίζοντας χωρίς στάση την Έδεσσα βρεθήκαμε στους περίφημους καταρράκτες και απολαύσαμε την ομορφιά και τη δροσιά τους μέσα στο ζεστό απομεσήμερο.
Νωρίς το απόγευμα καταλήξαμε στη Θεσσαλονίκη, όπου, αφού προλάβαμε να επισκεφτούμε κάποιο μουσείο, καταλύσαμε το σούρουπο στο νέο «ξενοδοχείο» μας, ένα Γυμνάσιο πάλι της πόλης.
Το πρωινό της επόμενης ημέρας το αφιερώσαμε σε επισκέψεις στα σπουδαιότερα αξιοθέατα της πόλης.
Επισκεφτήκαμε, ανάμεσα στ’ άλλα, τον Άγιο Δημήτριο, τον Άγιο Γεώργιο (Ροτόντα), την Παναγία των Χαλκέων και το Πανεπιστήμιο με τη χαρακτηριστική επιγραφή στο παλαιό κτίριο της Φιλοσοφικής Σχολής: «ΜΟΥΣΑΙΣ ΧΑΡΙΣΙ ΘΥΕ».
Στην είσοδο του νέου τότε κτιρίου της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης.
Εντυπωσιαστήκαμε απ΄την περιπλάνησή μας στους χώρους του Πανεπιστημίου και πολλοί από μας κάναμε όνειρα κι ευχόμαστε μετά από ένα – δυο χρόνια να βρεθούμε στο χώρο αυτό φοιτητές. . .
Το μεσημέρι, μετά το φαγητό, ξεκουραστήκαμε κοντά στη θάλασσα, στο πάρκο δίπλα απ’ το Λευκό Πύργο, και το απόγευμα κάναμε την επίσκεψή μας στο φρεσκοκατασκευασμένο την εποχή εκείνη Καυτατζόγλειο Στάδιο.
Νωρίς το πρωί της επόμενης μέρας αναχωρήσαμε για τη Θεσσαλία.
Περάσαμε την Κατερίνη και τα Τέμπη και το μεσημέρι φτάσαμε στη Λάρισα, όπου γευματίσαμε σε κάποιο εστιατόριο κοντά στο Σιδηροδρομικό Σταθμό.
Μετά το φαγητό διασχίσαμε το θεσσαλικό κάμπο και περνώντας χωρίς στάση μέσα από τα Τρίκαλα κατευθυνθήκαμε προς τα Μετέωρα, όπου επισκεφτήκαμε τη Μονή Βαρλαάμ.
Συγκεντρωμένοι στο Καθολικό της Μονής παρακολουθήσαμε την ενημέρωση, που μας έκανε κάποια μοναχή και ακολούθως περιεργαστήκαμε κι άλλους χώρους, όπως το μουσείο και την ανεμόσκαλα με την ανέμη και το δίχτυ και απολαύσαμε από ψηλά την όμορφη θέα προς την Καλαμπάκα, τον Πηνειό και τα απέναντι βουνά.
Στη συνέχεια κατεβαίνοντας απ’ τα Μετέωρα ακολουθούμε την εθνική οδό Τρικάλων - Ιωαννίνων και νωρίς το απόγευμα φτάνουμε στο Πέραμα, όπου επισκεπτόμαστε το περίφημο σπήλαιο.
Με τη δύση του ήλιου μπαίνουμε στα Γιάννινα. Το «ξενοδοχείο» μας για τούτη τη βραδιά θα είναι το Οικονομικό Γυμνάσιο, δίπλα από το Στάδιο των Ζωσιμάδων.
Την άλλη μέρα, πρωί – πρωί ξεκινήσαμε για το αρχαίο θέατρο της Δωδώνης.
Με την επιστροφή μας στα Γιάννινα ανεβήκαμε στο τζαμί του Ασλάν πασά, στο βράχο του κάστρου, απ’ όπου χαρήκαμε την ομορφιά της ονομαστής λίμνης με το ιστορικό νησάκι.
Μεσημέρι πια, μετά το αποχαιρετιστήριο γεύμα σ’ ένα εστιατόριο του Μώλου, κάτω απ’ τον παχύ ίσκιο των πλατανιών, οδηγηθήκαμε στα λεωφορεία και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Αργά το απόγευμα περνάμε τη γέφυρα του Αράχθου και, τραγουδώντας το γνωστό τραγουδάκι «Τα περάσαμε όμορφα . . .», αράζουμε στα Φράστα με ζωηρά χειροκροτήματα.
Παίρνουμε τα πράγματά μας, χαιρετούμε και ευχαριστούμε τους οδηγούς και τους συνοδούς Καθηγητές μας και ξεκινούμε ανηφορίζοντας με τα πόδια προς τα Άγναντα.
Κατά το σούρουπο φτάνουμε στα σπίτια μας και κατάκοποι απ’ την κούραση και ταλαιπωρία πέφτουμε αμέσως στο μαλακό μας πλέον κρεβάτι για ύπνο.
Με το που ξαπλώσαμε, άμαθοι όπως ήμαστε από τέτοια πολυήμερα ταξίδια, μας φαινόταν ότι όλα γύριζαν γύρω μας, ενώ το ταβάνι του σπιτιού ήταν έτοιμο να πέσει επάνω μας.
Την επόμενη μέρα ελάχιστοι απ’ την τάξη μας ήταν στην ώρα τους στο Σχολείο για το μάθημα. Οι περισσότεροι φτάσαμε στην αίθουσα αργοπορημένοι και με εμφανή στο πρόσωπό μας τα σημάδια της «γλυκιάς μας ταλαιπωρίας».
Γιάννης Κατσικογιώργος
Συνταξιούχος Δάσκαλος
Χειμώνας του 2014
Μενίδι Αιτωλ/νίας
(Εφημ. «ΑΓΝΑΝΤΑ ΑΡΤΑΣ» - αριθ. φύλ. 186 - σελ. 4 - https://agnanta.com.gr/)