(Φωτ.Lamiareport.gr)
ΕΚΕΙ ΣΤ' ΑΠΟΣΚΙΑ ΤΟΥ . . . ΧΩΡΙΟΥ
ΘΕΡΙΣΜΟΣ
Στο μικρό οροπέδιο, ψηλά, πάνω απ’ το χωριό, είχε ο μπαρμπα-Πάνος ο Νταλαμούρας ένα χωραφάκι, δυο – τρία στρέμματα όλο κι όλο, που κάθε χρόνο τό ’σπερνε σιτάρι και ικανοποιούσε έτσι μερικές απ’ τις βασικές ανάγκες της οικογένειάς του.
Το ίδιο είχε κάνει κι εκείνη τη χρονιά, αλλά απ’ το φθινόπωρο, που το είχε σπείρει, δεν το ξαναεπισκέφτηκε. Μάθαινε τα νέα του απ’ τους τσοπάνηδες, που ανεβοκατέβαιναν με τα ζωντανά τους στην περιοχή.
Είχε φτάσει πια η εποχή του θερισμού και η τελευταία πληροφορία του ήταν:
-Ε, κάτι θα σοδέψεις. Αξίζει τον κόπο να πας να το θερίσεις.
Πήρε λοιπόν την απόφαση κι εκεί στα τέλη του Ιουνίου ξεκινούν με τη γυναίκα του νύχτα ακόμα απ’ το χωριό – είχαν ξεπεράσει και οι δυο τα εξήντα τους χρόνια – και πριν την ανατολή του ήλιου φτάνουν στο χωράφι κι αρχίζουν το θερισμό.
Έχοντας θερίσει ένα μικρό μόνο μέρος του χωραφιού διαπίστωσαν ότι το έργο τους ήταν πάρα πολύ δύσκολο κι ότι η σοδειά τους θα ήταν ελάχιστη, γιατί το σιτάρι πνιγόταν ανάμεσα σε βάτα, γαϊδουράγκαθα και λογιών-λογιών αγριόχορτα. Μόνο σε κάποια σημεία εδώ κι εκεί υπήρχε σκέτο σιτάρι, που μπορούσαν εύκολα να το θερίσουν.
Αλλά και μ’ όλα αυτά συνέχιζαν την προσπάθεια.
(Φωτ. Πολιτιστ. Όμιλος Λιδορικίου)
Δεν πέρασε πολλή ώρα και ξαφνικά ο μπαρμπα-Πάνος χάνοντας πια την υπομονή του πιάνει το δρεπάνι και με τα δυο του χέρια μαζί και αρχίζει να θερίζει αδιακρίτως μια από δεξιά και μια από αριστερά προχωρώντας απρόσεχτα μέσα στο σπαρτό.
Η γυναίκα του βλέποντάς τον σ’ αυτή την έξαλλη κατάσταση προσπαθεί να τον ηρεμήσει:
-Τι έπαθες, γέροντα; Τι κάνεις έτσι; Έλα στα συγκαλά σου . . .
-Εγώ, μωρέ, τι έπαθα; Εγώ έσπειρα στάρι εδώ, δεν έσπειρα μαλ@@ίες, της απαντάει εκτός εαυτού ο μπαρμπα-Πάνος και δίνοντας μια πετάει πέρα μακριά το δρεπάνι του ουρλιάζοντας:
-Δε μου σκάει να ξαναδουλέψω . . . Όχι, δεν ξαναδουλεύω . . .
-Και πώς θα πορέψουμε, γέροντα, τι θα φάμε, πώς θα ζήσουμε, άμα δε δουλέψουμε;
-Εγώ, μωρέ, πώς θα ζήσω; Πού@@ης θα γίνω, αλλά αυτή τη δουλειά δεν την ξανακάνω. . . Στάρι εγώ δεν ξανασπέρνω . . .
Κι η Πάναινα όρθια, με τα δυο της χέρια στη μέση, κρατώντας με το δεξί το δρεπάνι της και χαμογελώντας ειρωνικά:
-Πού@@ης καλά είναι, γέροντα, αλλά . . . σαν αντέξεις!
Γιάννης Κατσικογιώργος
Συνταξιούχος Δάσκαλος
Μάιος 2016
Μενίδι Αιτωλ/νίας
(Εφημ. « ΑΓΝΑΝΤΑ ΑΡΤΑΣ » - αριθ. φύλλου 195 - σελ. 4)